De Hel van Mergelland, een wedstrijd over de door mij geliefkoosde heuvels van Limburg en de Voerstreek.

De voorbereiding ging perfect, de instelling was goed, het geluk zat niet echt mee en het weer was ronduit slecht.

 

Al direct na de neutralisatie zit ik goed van voren en probeer een paar keer mee te springen. De benen malen de pedalen soepel rond, dus ik besluit niet te gek te doen in het begin van de wedstrijd. Want de regen komt inmiddels met bakken uit de lucht en het is maar 5 a 6 graden, het zou wel eens een zware wedstrijd kunnen worden.

Na de lange brede weg vals plat richting Aubel slaan we links af, er is een groepje weg en ik zit goed van voren dus ik probeer met een renner van Rabobank het gaatje te dichten. Na de afdaling en een kort klimmetje zijn we erbij maar snel erachter volgt ook het peloton. En boven op dat klimmetje begon het gedonder, ik heb het gevoel dat ik een lekke band heb maar het gaat hard en als ik op mijn fiets veer voel ik de velg niet. Doorrijden dus. In de afdaling van het klimmetje voel ik dat ik een stuk minder hard door de bocht ga dan mijn collega wielrenners, maar goed das wel vaker zo dus ik sla er geen acht op. Op de volgende klim kan ik met moeite bij blijven. Niet veel klimmetjes later verlies ik de aansluiting.

Pas na ongeveer 20 kilometer kom ik erachter dat ik een "afloper" heb. Ik rijd inmiddels al 10 kilometer tussen de wagens en krijg snel een nieuw wiel van de mechanicien. Vanaf dat moment ga ik weer vooruit als ik kracht op de pedalen zet. Maar inmiddels is de ziekenwagen mij ook al voorbij gereden en rijd ik tussen de gastenauto's.

Na een lange achtervolging kom ik weer bij het peloton, dat niet erg hard rijdt op een plateau. Vervolgens breekt het peloton en zit ik in de eerste groep, niet veel later word ik trillend van de kou in een afdaling gelost. Dit bleek fataal te zijn, ik kwam in de groep terecht die na 100 kilometer in de bevoorrading afstapte. Ik probeer nog met enkele renners het onvermijdelijke te voorkomen, maar 15 kilometer verder is de bezemwagen onverbiddelijk. Ik moet terug naar de douches. Jammer.

De westrijd werd gewonnen door de Duitser van team Highroad, Tony Martin die in een vlucht van 180 kilometer met zijn ploeggenoot Henderson een voorsprong van 6 minuten had uitgebouwd. Bij de eerste achtervolgers, een groep van 5, zat ploeggenoot Lieuwe Westra die knap 5de werd. Deze groep had op haar beurt weer 5 minuten voorsprong op de volgende groep, het peloton van ongeveer 30 man. Kortom de Hel van Mergelland heeft haar naam eer aangedaan.

Waar ik volgende week rijd weet ik nog niet, ik rijd of de ronde van Drenthe of de Friesewouden klassieker. Dat hoor ik later deze week. 

 

Groeten Sjoerd