Het gaat goed! Ik ben nu weer 6 weken in training en heb afgelopen een zware trainingsweek gehad. Ik kan vertellen, het gaat lekker. Ik sta op dit moment al een stuk verder dan vorig jaar rond deze tijd. Ik heb zelfs mijn eerste 5 uur plus training er al opzitten. Ik hoor u denken, daar is het toch veel te koud voor. Dan zeg ik “Ja dat is wel zo, maaaar ik heb skihandschoenen, een extra hoge col, dikke overschoenen en een goed sluitende bivakmuts.” En daar is het goed mee te doen.

Natuurlijk heb ik niet alleen gefietst. De laatste weken heb ik hard gewerkt aan mijn sponsorplan, waarin de plannen voor een businessclub uiteenzet. Hiermee wil ik een auto, powercrank, SRM, trainingsfiets en een trainingskamp gesponsord krijgen. Verder ben ik druk geweest met de laatste loodjes voor het trainingskamp: De Mannen Van Javea 2008. Net als vorig jaar zullen we met een groep van 20 renners een huisje aan de Costa Blanca bezetten en daar een maand lang onze training uitvoeren onder perfecte weersomstandigheden. Mocht je dit lezen en interesse hebben, voor de eerste 2 weken van januari hebben we nog plaats voor 4 serieuze maar gezellige wielrenners. Voor meer informatie kan je mailen op: sbotter@sjoerdbotter.nl

Net als vorig jaar zal er tijdens de hele maand januari een weblog worden bijgehouden op deze site. Met literaire hoogstandjes, poëzie van de bovenste plank en natuurlijk een heleboel beeldmateriaal over de dagelijkse beslommeringen.

Morgen is het weer woensdag, dus dat betekent dat ik weer naar Wapenveld ga. In Wapenveld komen we met de hele ploeg bij elkaar om in de ochtend 1,5 -2 uur kracht training te doen en in de middag 2 uur te fietsen. Het is er altijd erg gezellig en er word goed getraind dus ik heb er zin in.

Tot de volgende update

Sjoerd

Het seizoen is al weer even voorbij en ik heb de afgelopen 6 weken de tijd gehad om de batterij weer op te laden en na te denken over het afgelopen seizoen, wat ging er goed? Wat ging er fout? Als ik nu halverwege november terug kijk op het afgelopen seizoen, dan schieten me 4 dingen te binnen: Goed begin, Tegenslag, Bevestiging en Nieuwe ploeg.

Goed begin

Tijdens de eerste wedstrijd van het seizoen stond ik er meteen, ik werd 5de in de Ster van Zwolle na een sterke finale. Dit goede begin was te wijten aan een goede winter. Ik was in januari 3 weken in Spanje geweest, in februari nog 10 dagen met de ploeg en ik leefde voor mijn sport zoals ik dat nog nooit had gedaan. Ik trainde regelmatig 2 maal per dag en lette goed op mijn rust. Dit alles om er mijn seizoen van te maken. En in de Tour de Bretagne te piek.

Tegenslag

De voorbereiding van Tour de Bretagne liep niet helemaal vlekkeloos, met een voedselvergiftiging en rug problemen, maar toen ik aan de start van de proloog stond was ik conditioneel op mijn best. Een jaar eerder had ik in de zelfde regio een nationale etappe wedstrijd gewonnen dus mentaal zat ik ook goed in mijn vel. De 2 kilometers gingen goed, ik reed tot de eerste en enige bocht met wind tegen dik sneller dan de rest van ploeg, in de bocht ging het mis. Tijdens het verkennen had ik de bocht 15 keer gereden en wist precies hoe ik hem moest nemen, alleen er ging iets mis, wat weet ik nog steeds niet maar ik lag wel op de grond. En daar begon de ellende, de volgende dag sloeg ik in een afdaling tegen 70 kilometer per uur tegen het asfalt, dag erna lag ik erbij in een veel te gladde bocht. Olympia's tour ging de mist in door ziekte, NK ging de mist in door een hongerklop de woensdag ervoor. En het na seizoen viel in duigen toen met 55 per uur mijn stuur afbrak in Tour d’Alsace, waar vooral mijn hoofd lang van heeft moeten herstellen.

Bevestiging

Maar natuurlijk was het niet een en al kommer en kwel. 5de in de Ster van Zwolle was mooi, maar ook Rund um Duren heb ik genoten. Ik heb daar vooral gewerkt voor Marcel, mijn ploeggenoot die de wedstrijd won. Maar zelf werd ik ook 8ste en merkte vooral dat ik bergop goed mee kon op dit internationale niveau. Maar het hoogte punt van het seizoen was voor mij wel Halle-Ingooigem, een profwedstrijd waar ploegen als, Quickstep, Cofidis, Discovery, Predictor en Unibet aan de start stonden met renners als Nick Nuijens, Tom Boonen, Robbie McEwen, Stijn de Volder. In deze wedstrijd reed ik 50 kilometer voor de streep weg in een kopgroep van 7, dit bleek de slag te zijn. Helaas vergat ik in mijn enthousiasme te eten waardoor ik en de laatste 10 kilometer met een zware hongerklop terug viel naar een 15de plaats, maar dit was wel de bevestiging dat ik ook op prof niveau in de finale mee kan.

Nieuwe ploeg

3 jaar geleden heb al mijn moed verzameld en Arthur van Dongen, wiens telefoonnummer ik via via had gekregen, gebeld met de vraag of hij eventueel, misschien, als het niet teveel problemen gaf een plaatsje voor mij bij de A-Selectie van de Jonge Renner had. Na een motivatie brief en een gesprek waren we beide meteen enthousiast. Tijdens het eerste trainingskamp werden er serieuze vragen gesteld, hoe ik toch in de A-Selectie terecht was gekomen. Want ik wist nog van niks, ik was een jongen die er van hield om hard te fietsen en wedstrijden te rijden, maar van wielrennen wist ik nog niks. De jaren erna leerde ik elke week bij en ben ik meer een meer wielrenner geworden. Met 2006 als hoogte punt. Dit jaar heb ik veel tegenslag gehad, en dan leer je je zelf goed kennen. Ik weet nu goed wat ik wil, en dat is wielrenner worden. Toen de continentale status van onze ploeg onzeker was ben ik gaan praten met een ploeg waar ik al veel verhalen van hoorde die mij aanstonden.
Na een persoonlijk gesprek met de ploegleider van deze ploeg en een gesprek met Arthur heb ik alles op een rijtje gezet en rustig afgewogen. Toen heb ik er voor gekozen om naar KrolStone Continental team te gaan. Door de visie van de begeleiding, en het topsport klimaat dat er in deze ploeg heerst.
Inmiddels zitten de eerst gezamenlijke trainingen er al op en ik moet zeggen, het bevalt me erg goed in deze nieuwe omgeving, we hebben een ploeg met ambitieuze renners, strak afgelijnde trainingsschema’s met voor wielerbegrippen vernieuwende trainingsmethodes. Kortom, ik heb de goede keuze gemaakt. Bij deze wil ik nog wel alle mensen van Time continetal team, de Jonge Renner en Arthur van Dongen in het bijzonder voor wat ze hebben gedaan voor mij.

Groeten Sjoerd Botter

Afgelopen weekend weekend heb ik de ronde van midden Brabant gereden. Voor onze ploeg een zeer belangrijke wedstrijd, omdat het wordt georganiseerd door de Jonge Renner. Over mijn wedstrijd kan ik kort zijn, de eerste etappe verloor ik 10 minuten doordat ik te ver van achter zat toen het in waaiers getrokken werd.
Dag 2 had ik me voor genomen om zoveel mogelijk jongens van de ploeg van voren te houden en Roy en Jos zo lang mogelijk bij te staan. Uiteindelijk heb ik 110 kilometer in de eerste groep gezeten die van 50 naar 10 man werd uitgedund en waar er uiteindelijk nog maar 2 van overbleven. Uiteindelijk wint Roy de ronde en das mooi, voor mij zat Middenbrabant er na 110 kilometer in de 2 de etappe erop.

Morgen staat Schaal Sels(uci 1.1) op het programma.

De ronde van midden Nederland was een wedstrijd met 2 gezichten. De eerste helft was vrij saai, door het hoge tempo zouden vlucht groepen toch geen kans hebben. De eerste helft heb ik dan ook in het laatste wiel door gebracht. Vanaf de lekdijk, na 120 kilometer, kon het spel beginnen. Vrij snel na het opdraaien van de dijk ontstonden er waaiers, wij zaten met 3 man in de eerste groep van 30 dus dat was goed. Helaas stond de wind te veel in het nadeel waardoor de eerst waaier weer stil viel en na 20 kilometer een grote groep kon terug komen. Vervolgens reed er 5 man weg die lange tijd uitzicht hadden op de overwinning, door gezamenlijk werk van Time, Ruiter en Fondas kon deze groep toch nog worden ingerekend. Er kwam een massa sprint waarin ik bijzonder slecht geplaatst was en als 20ste eindigde.
Er had meer in gezeten, maar toch ben ik al heel tevreden dat ik weer een wedstrijd heb kunnen uitrijden.

Groeten

Sjoerd

Ps. Klik hier voor een filmpje van de massasprint (het kan wel even duren voor hij gaat spelen)

De website is afgelopen weken niet erg veel geüpdate en dat komt vooral door het laatste bericht. Ik in Tour d'Alsace toch iets harder gevallen dan ik had gehoopt. Naast de schaafwonden en de stramme spieren had ik vooral last van hoofdpijn. De eerste dagen heb ik geprobeerd er door heen te trainen. Maar toen ik een Belgische kermis koers reed en na 20 kilometer al moest opgeven met een wazig gevoel in mijn hoofd heb ik toch maar ff 1 week volledige rust genomen.
Ondanks gebrek aan training mocht ik afgelopen woensdag toch starten in de druivenkoers (UCI 1.1). Bij de start verwachtte ik er niets van omdat ik de afgelopen 10 dagen slecht 4 uur op de fiets had gezeten.
Toch had ik nog best redelijke benen en viel ik aan na de eerste bocht op een heuveltje. Ik zat meteen weg met Bram Schmitz en later zou ons groepje uitgroeien tot de vroege vlucht. Zo reed ik dus 110 kilometer mee waarvan 108 in de kopgroep.
Kortom om, het gaat na de rust weer een stuk beter. Aankomend weekend rijd ik de ronde van Midden Nederland en volgende week de Ronde van Midden Brabant.

Groeten

Sjoerd

Ps. Klik hier voor een filmpje van de Druivenkoers (het kan wel even duren voor hij gaat spelen)

5 augustus – Tour D'Alsace - de vierde etappe

Het was erg mooi weer in de vierde etappe. Omdat het leuker is om over goede dingen te schrijven, vertel niet dat ik halverwege de vierde etappe mijn koffers kon gaan pakken, maar heb ik het gewoon over het weer. Dus geen gezeur over de gevolgen van de valpartij, maar een mooi verhaal over de helderblauwe hemel. Eigenlijk was het gister in de Vogezen ongeveer het zelfde weer als nu in Warnsveld. Kortom, de vierde etappe liep voor geen meter, werd aan alle kanten voorbij gereden door van alles en nog wat net zo lang totdat ook de bezemwagen langszij kwam.
Maar het was wel mooi weer.

Groeten

Sjoerd

3 augustus – Tour D'Alsace - de derde etappe

De "Franse-etappewedstrijdgoden" zijn mij niet erg goed gezind, niet alleen lijken slechts kopgroepen waar ik geen deel van uitmaken kans op slagen te hebben. Maar nog veel erger, dit jaar blijkt het zelfs al moeilijk op mijn fiets te blijven zitten. Zo ging ik al de eerste 4 etappes van de Tour de Bretagne onderuit en ook vandaag heb ik weer gevoeld hoe hard asfalt nou eigenlijk is. Tegen een gangetje van 50 per uur breekt mijn stuur af, niks meer aan te houden en met een klap beland ik tegen het asfalt. Ik wil zo snel mogelijk opstaan, maar mijn benen moeten nog even bij positieven komen en ik kom niet overeind. Ondertussen maakt de mechanieker een nieuwe fiets klaar voor ik het weet vind ik mezelf terug op een reserve fiets op weg terug naar het peloton.
In de finale zat 1 klim die drie maal bedwongen moest worden, de eerste keer kon ik nog bijna het peloton volgen en was ik vrij snel terug. Maar de 2de keer werd ik vrijwel direct gelost en ben ik op eigen tempo naar boven gereden. Uiteindelijk word ik laatste op ongeveer 10 minuten. "Puur klote" zoals Jos Pronk zou zeggen.

groeten,

Sjoerd

2 augustus – Tour D'Alsace - de tweede etappe

Een pittig dagje, dat was het. Vandaag leek op papier niet super lastig 1 echt klimmetje in een rondje wat we 7 keer moesten doen. Ware het niet dat er 2 klimmetjes in zaten, en ook al bleven we onder de 400 meter hoogte waren het pittige klimmetjes. Met name in de eerste rondjes ging het lekker, doordat het tempo niet al te hoog lag. Daarna voelde ik de beentjes wel, maar gelukkig had de rest daar ook last van. In de laatste 5 kilometer hebben we geprobeerd de vluchtgroep terug te pakken, helaas is het ook deze keer niet gelukt.
Morgen ga ik eens proberen erbij te zitten ipv terug rijden, misschien werkt dat beter.

groeten,
Sjoerd

31 juli – Tour D'alsace - de eerste etappe

Vandaag hebben we de eerst etappe gehad, en ik moet zeggen het ontbijtje en het verzorgen(lees vorige bericht) hebben hun uitwerking niet gemist. Vandaag had ik goede benen. In de begin fase werd er een verschroeiend tempo gereden tot er vlak voor de eerste grote klim een groepje weg reed. Het peloton reed nog vollebak over de pukkel van 4 kilometer met stukken van 15% en daarna werd er rustiger gereden. Ik zelf heb ook wel mee gesprongen maar ben nooit echt weggeweest. Uiteindelijk eindigde de wedstrijd bijna in een massa sprint. Er was een groepje met enkele seconde voorsprong.
Tot morgen,
Sjoerd

31 juli – Tour D'Alsace - de ploegproloog

Het is nu 31 juli, 09:00, en ik zit op mijn bedje even na te genieten van een ontbijtje met vers geperste jus en chiabattabroodjes. Over 5 uur begint de eerste echte etappe van de Tour D'Alsace, maar gister hebben we de benen al even op spanning gezet tijdens een ploegenproloog. Eigenlijk was het niet meer dan een ploegenpresentatie, we moesten 2 rondjes rijden op criterium parcours rijden om zo de truien te kunnen verdelen. Maar verder telde het nergens voor mee. We hebben het dan ook niet al te gek gedaan en zijn op een 18de plaats geëindigd.
Ik ga nu weer verder met me verzorgen(oftewel muziek luisteren en op bed liggen:P).
Groeten Sjoerd

Op het moment dat ik dit stukje schrijf zit ik op mijn hotelkamer in Muhlhouse in afwachting van de Tour d'Alsace die morgen begint. Gister zijn we met de vrachtwagen van de ploeg vanuit Oostenrijk direct doorgereden naar Frankrijk voor een 5 daagse wedstrijd in de Vogezen. Maar nu eerst wat over de afgelopen wedstrijden.
Het eerste gedeelte van het verslag zal kort zijn. zaterdag 21 juli reden we de GP Cristal Energy, een wedstrijd z'n 400 kilometer onder Parijs. De wedstrijd voerde ons over een heuvelachtig terrein, en ondanks zon 30 heuveltjes die vergelijkbaar waren met de Loorberg lag het gemiddelde na 1 uur op bijna 49 kilometer uur. Ik voelde me goed maar werd na zo'n 100 kilometer gesloopt door de opeenvolging van klimmetjes en ben vermoeid in de bezemwagen gestapt.

3 daagse van Purgstall
De 3 daagse in het pittoreske dorpje in Oostenrijk begint op vrijdag met een punten koers op een vlakparcours van 1,4 kilometer. Gevolgd door 2 klimklassiekers op zaterdag en zondag. Op vrijdag staan er vaak op elke premie rijdende sprint beulen uit landen ten oosten van Oostenrijk aan de start. Dit heeft meestal tot gevolg dat we niet echt een rol spelen in deze wedstrijd. Ter illustratie, vorig jaar stapte ik na 15 ronden helemaal kapot af. Dit jaar liep het anders, we zaten meteen met 4 man voor in het peloton en ik wist bij bijna elke sprint wel een puntje mee te pikken. Nu onstond er na 15 ronden een kopgroep van zo'n 8 renners met Frederik Ericsson en ikzelf daarbij. Mede door het beulswerk van Frederik hield deze groep stand. Het sprinten werd een stuk overzichtelijker maar niet makkelijker en na 35 rondes had ik niet meer de power om weerwerk te bieden aan de echte sprinters. Dat was voor Frederik het moment om weg te rijden uit de kopgroep en de laatste 2 sprints voor zijn rekening te nemen. Zo werden we 5de en 6de, en daar waren we best tevreden mee.
dag 2 was een zwarte dag voor mij. Door al dat gesprint had ik superslechte benen. Eens per 20 kilometer moest er een klim genomen worden van dik 2 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 10 procent. De eerste keer kwam ik nog met de eerste boven, de 2de keer in de 2de groep en de derde keer kwam ik als laatste boven en ben daarna ook nooit meer terug gekomen. De ploeg had wel goed gereden, Frederik werd 3de nadat de ploeg en vooral Sierkjan veel werk voor hem had verzet.
Dag 3 was alweer een stuk beter, wederom moest er 1 klim per 20 kilometer genomen worden alleen deze bestond uit 3 trappen. Eerst 1,5 kilometer bergop aan 8 procent gemiddeld dan een korte afdaling dan 400 meter aan 5 procent om vervolgens na een korte afdaling nog ruim 200 meter aan 15 procent te overwinnen. Vanaf het begin zat ik meteen goed mee en mistte de eerste groep geen 1 keer op de klim. Na ongeveer 40 kilometer reden we weg met 20 man met Ralf Bouwens daar ook bij. Ralf gaf zelf aan niet goed genoeg te zijn om te overleven in de kopgroep, maar we hadden in korte tijd al ruim 2 minuten bij elkaar getrapt dus wij moesten het gaan doen. Vervolgens wist hij nog bijna 100 kilometer te overleven en heeft mij in die tijd goed geholpen. Voor mij was het afwachten op de laatste klim en dan proberen mee te zijn als de mannen van team Elkhaus Simplon aangingen. De kopgroep versplinterde en ik zat in de 2de groep van 7 man die voor de 3 plaats aan het rijden was. De samen werking was niet al te best en voor de streep reden er nog 2 man weg. Ook de sprint verliep zeker niet vlekkeloos en ik werd 8ste. Maar toch was ik wel tevreden omdat ik toch weer lekker kon mee doen in de wedstrijd.
Groeten Sjoerd

Afzien in Frankrijk: Afgelopen zondag heb ik de Franse 1.2 wedstrijd GP Dourges gereden. Ik had het vanaf de start erg zwaar, toch kon ik nog redelijk wat werk doen voor de ploeg (water halen, afstoppen) en ik was zelfs nog een keer verzeild geraakt in een kopgroepje. Daar was ik niet meer dan een waakhond van het ploegenbelang, maar ik heb me toch weer nuttig gemaakt. Uiteindelijk heb ik 140 kilometer mee gereden.
Op dit moment verblijf ik in Maastricht om een paar goede duur trainingen in de Ardennen af te werken.

Gister heb ik het NK voor elite met en zonder contract gereden. Naar aanleiding van woensdag had ik er erg veel zin in, maar helaas lieten mijn benen het gister afweten. Ik had niks over en toen er iets na half koers voor het eerst werd gas gegeven werd ik er meteen afgereden. Erg jammer. Mijn volgende wedstrijd is over 2 weken, de GP Dourges (uci 1.2) in Frankrijk.

Halle-Ingooigem, een wedstrijd over 200 kilometer met 10 stekelige bergjes uit de Vlaamse Ardennen. Van te voren leek het een zware wedstrijd te worden door de wind, het parcours en het deelnemersveld. Want held en ereburger van elk dorp in Vlaanderen Tom Boonen stond ook aan de start, maar niet alleen Quickstep was van de partij ook Discovery, Predictor Lotto, Unibet en Cofidis waren van de partij.

De wedstrijd begon nerveus, veel springen en weer terug gepakt worden. Ik heb me vol op gemengd in het springen maar ook het terug pakken had ik mijn aandeel in. Als vrij snel rijd er 10 man weg, het blijft dan nog even onrustig en dan viel het peloton helemaal stil. Tijdens de thee pauze loopt de voorsprong op tot 7 minuten. Dan schieten de grote ploegen wakker en word de voorsprong terug gebracht naar 3 minuten. Zo doende heb ik de eerste 120 kilometer niet echt veel kracht verspeeld.
Op de plaatselijke omlopen moest 6 keer de Tiegemberg bedwongen worden. Het is dan ook niet gek dat de wedstrijd volledig openbrak op de plaatselijke omlopen. Alleen gebeurde het niet op de Tiegem, Predictor Lotto zette met de hele ploeg de boel “Op de Kant”. En er rijd 60 kilometer voor het einde 35 man weg. En ik zit erbij. Mooi dacht ik bij mezelf, alleen jammer genoeg kwam het peloton binnen 10 kilometer al weer terug. Niet veel later er een groep van 15 weg waar ik als laatste kon aansluiten. En in rap tempo pakten we de vroege vluchters terug. Op het moment dat we de vroege vlucht pakken word er gedemarreerd en rijden we met 7 weg. Dit blijkt de slag te zijn. Ik had erg goede benen, helaas iets te goed. Ik vergat te eten en 1 ronde voor het einde vloeide al de kracht uit mijn benen. Zo werd ik gelost uit de kopgroep, en viel terug naar de 15de plaats.
Desondanks ben ik erg blij met de wedstrijd van gister omdat het een bevestiging is van goede vorm en dat ik ook op 1.1 niveau mijn mannetje kan staan.
Volgende wedstrijd is het NK en ik heb er zin in.

Afgelopen zondag heb ik een kermis koers voor de profs gereden. Dit houdt in dat je met een groot deel profs aan de start staat van een wedstrijd van 170 kilometer op een lokaal parcours van ongeveer 10 kilometer.
Ondanks het lage aantal protour renners, 1 om precies te zijn, ging werd er na 30 kilometer flink door getrokken. Vanaf dat moment staan mij alleen nog flarden bij, soms zat ik voorin, ronden lang reed ik in het laatste wiel, soms werd ik gelost, altijd kwam ik snel weer terug. Ik had het mezelf niet gemakkelijk gemaakt door vorige week keihard te trainen met het oog op het NK. Hierdoor reed ik dus niet op mijn best, maar ik reed wel de wedstrijd uit en dat was al weer even geleden.
Morgen naar België voor de 1.1 wedstrijd Halle-Ingooigem met o.a. Tom Boonen aan het vertrek dus maar goed dat ik vorige week zo hard heb getraind:D

Sjoerd Botter

ps. Er staan weer nieuwe foto’s online

Afgelopen weekend heb ik de Delta Profronde gereden. Dit is een wedstrijd over 200 kilometer met 5 protour ploegen aan de start. Er stond veel wind dus de ploegleider had ons gezegd vanaf het begin van voren te rijden. Dat bleek niet voor niets want na 20 kilometer ging het op de kant en reed er een eerste waaier van 26 man weg. Als amateur ploeg waren wij het best vertegenwoordigd met 4 man, wij hadden er dus alle belang bij dat deze groep weg zou blijven. Wat voor mij niets meer betekende dan de komende 180 kilometer geen beurt overslaan, afzien, vechten en afzien. Ondanks de kracht van de eerste groep met o.a Steels, Brown, omloop, Eekhout, Moerenhout en Tjallingii kwam na 160 kilometer een groep van 30 aansluiten. Niet veel later ging het weer op de kant en zaten met z'n vieren in de 2de groep in plaats van in de eerste groep. Toen heb ik 10 kilometer volle bak mee op kop gereden om de ploeg weer in de wedstrijd te krijgen. Helaas kon ik hierna net niet meer aanpikken toen het laatste stukje werd dicht gereden. En was mijn wedstrijd na 170 kilometer over. Toch ben ik met een tevreden gevoel naar huis gegaan, omdat ik voelde dat het geen onbereikbaar doel is om nog een keer mee te spelen om de prijzen in een 1.1 wedstrijd.

Afgelopen weekend heb ik Memorial Coningsloo gereden. Tijdens de wedstrijd voor de Belgische topcompetitie ging het redelijk. Tot ik na 2 uur last kreeg van oud zeer, mijn nier. Waarschijnlijk het gevolg van uitdroging. Goed nieuws is in ieder geval dat ik vorige week lekker door de Ardennen heb kunnen trainen. Vandaag heb ik flink wat sprints ingepast in mijn training want aankomende weekend staat de delta profronde op het programma met ondermeer Petachi.

Zondag 3 juni stond ik met niet al te veel verwachtingen en een duidelijke opdracht aan de start van de ronde van Limburg. Tot de Eyserbosweg moest ik mee zitten in alle ontsnappingen zodat de jongens die wel goed waren zich rustig zouden kunnen houden. Van te voren had ik verwacht dat dit een schier onmogelijke opdracht was omdat ik bijna niet had getraind, ziek was geweest en aan het einde zat van een antibiotica kuur. Maar gelukkig was ik sterker dan ik had gedroomd en heb de eerste 1 uur 3 kwartier in alle kopgroepen mee gezeten. Tijdens mijn rit in verschillende kopgroepen wist ik al dat ik het einde niet zou halen omdat mijn hartslagen gewoon veel te hoog waren om 4 uur mee rond te rijden. Maar de spieren hadden duidelijk wel zin en dat was een heerlijk gevoel. Uiteindelijk heb ik 3 uur meegereden en kon ik met een tevreden gevoel terug kijken.

12 mei – Vandaag begint Olympia's Tour (uci 2.2), de belangrijkste wedstrijd voor de Nederlandse continentale teams.

Vandaag wordt er gestart met een proloog van 6 kilometer. Verder rijden we de komende 9 dagen 1350 kilometer door heel Nederland. Ik hoop op een goede proloog, tijdrit en een beetje meer geluk dan in Bretagne. Als ik internet heb zal ik elke dag een verslagje schrijven over mijn avonturen in Olympia’s Tour.

16 mei - Olympia's Tour zit er voor mij sneller op dan verwacht.

Normaal is het goed als je sneller klaar bent met de wedstrijd dan de rest. Maar deze keer was ik wel erg vroeg klaar. 6 dagen voor het eind was het al te veel voor mij. Een echte reden heb ik nog niet, alleen het feit dat ik totaal niet herstelde tussen de etappes door, waardoor ik na 3 dagen het gevoel had 380 kilometer aan een stuk gereden te hebben. Helaas, maar Olympia's Tour is voor mij na 3 dagen afgelopen.

Woensdag avond ben ik terug gekomen uit de Tour de Bretagne. Een wedstrijd die dwars door Bretagne voert met een erg sterk deelnemersveld. Vooraf had ik me er vrijveel van voorgesteld, de vorm was goed, de moraal was super, en de voorbereiding kon bijna niet beter. Helaas ging ik de eerste 4 etappes onderuit. Waar vooral eerste 2 valpartijen behoorlijk serieus waren. Door de gevolgen van deze valpartijen heb ik bij lange na niet kunnen doen wat ik wou doen, dit was vooral in het begin erg slecht voor de moraal. Maar toen ik eenmaal voor de 4de keer onderuit gegaan was kon ik er ook zelf wel een beetje om lachen, want zoveel pech bedenk je toch niet. Kortom het is niet mijn weekje geweest daar in Bretagne, desondanks was het wel een mooie ervaring om 7 dagen te koersen over de mooie Bretonse wegen.

Zaterdag 5 mei stond de ronde van Overijssel op het programma, en mooie maar gevaarlijke wedstrijd. In het begin was het vaak erg smal voor een 186 man groot peloton. Gelukkig stond er redelijk wat wind waardoor de wedstrijd toch iets selectiever werd. Daardoor waaiden er na half koers telkens kleine groepjes vanaf. IK had me rustig gehouden tot ongeveer 1 uur voor het einde, daarna heb ik me een beetje gemengd in het spel van wegspringen en terugpakken. Hellaas had ik niet echt goede benen dus kon ik zelf niks forceren. Ongeveer 30 kilometer voor het einde reed er een groepje weg met daarbij ploeggenoot Roy Curvers. Het groepje bleef weg en het peloton kon sprinten voor plaats 7. Ik heb geprobeerd met goed te plaatsen maar dat lukte niet echt, gezien het feit dat ik 1 na laatste werd in de sprint van 50 man:D Over het geheel genomen dus niet echt een geslaagde week, maar toch weer veel wedstrijd kilometers opgedaan en dat is weer goed met het oog op Olympia Tour die volgende week zaterdag start.

Met de fiets door het winkelcentrum van Duren, das weer eens wat anders. De organisatie van de uci 1.2 wedstrijd Rund um Duren had een mooi plaats bedacht voor het tekenen. Door de schuifdeur van het overdekte winkelcentrum, over de rode loper, je fiets afgeven, podium op om te tekenen. Vervolgens aan de andere kant van het winkelcentrum via de rode loper weer naar buiten, waar de start streep was getrokken. En leuk begin van een mooie dag.

Met een 140 man groot peloton vertrokken we voor 165 kilometer over een serieus heuvelachtig terrein. Na de eerste klim van de dag lag het peloton al in 3 stukken, ik bevond me in het eerste gedeelte. Waar de samenwerking niet goed was omdat er veel renners van mening waren dat de groep te groot was en daarom probeerde weg te rijden. Niet veel later rijd er inderdaad een groep weg. 10 man rijd weg vlak voor de afdaling en ik ben er 1 van. Ondanks de slechte samenwerking pakken we een maximale voorsprong van bijna 2 minuten.

Tijdens de laatste ronde steken 6 renners over zonder iemand van onze ploeg. Dat kwam doordat er afgesproken was dat de 3 renners van onze ploeg zouden proberen over te steken op de 1 na laatste klim. Tijdens de beklimming van ongeveer 2 kilometer steken 4 renners over waarvan 3 van onze ploeg.

Op de laatste beklimming van de dag heb ik tempo gemaakt vanaf de voet van de klim om op die manier Marcel te lanceren. Marcel had aangegeven zich goed te voelen en dat was duidelijk te merken toen hij demarreerde, 1 demarrage van Marcel en de slag was gevallen. Onze groep is nooit stilgevallen maar toch kwamen we geen streep meer dichter bij.

In de sprint voor de 6de plaats word ik 3de en daarmee 8ste in de eind uitslag. Niets vermoedend rijd ik naar Marcel toe om te vragen hoeveelste hij is geworden, blijkt dat hij alweer gewonnen heeft. Marcel bleek solo over de streep te zijn gereden na counterdemarrage in de laatste kilometer.

Het was dus genieten vandaag. In de schaduw van Marcel succes haalde ik een persoonlijk succes, ik heb namelijk mijn eerste UCI Europetour punten. Een ranking voor alle prof en semiprof renners net onder de ProTour.
Op naar Bretagne

Woensdag ochtend 18 april ging de wekker al vroeg want de afwachtingwedstrijd van de Scheldeprijs begon al vroeg. Tijdens de auto reis nog wat extra boterhammetjes naar binnen werken want we zouden niet alleen met 9 man de wedstrijd rijden maar ook als ploeg terug fietsen van Schoten naar Oosterhout.

de wedstrijd was 110 kilometer lang er voerde gedeeltelijk over de finale ronde van de Scheldeprijs. Het waren vooral brede wegen waardoor het niet echt een zware wedstrijd was. Vanaf de eerste ronde reed er een groep van 10 man weg waaronder ploegmaat Marcel Beima. Tijdens de rest van de wedstrijd was het vooral laag vliegen achter de kopgroep aan. Ik voelde me redelijk goed, maar ik had maandag en dinsdag heel intensief getraind als laatste echte trainingen voor de ronde van Bretagne. Toch kon ik samen met Frederik Eriksonn en Ruud Aerts in een klein groepje de oversteken op een kleine 30 kilometer van de streep. Op het moment dat we aansloten werd de kopgroep te groot en de streep was te dicht bij voor een goede samenwerking. Dus regende het aanvallen, met name vanuit ons kamp. Ik heb me vooral druk bezig gehouden met afstopwerk omdat ik me niet super voelde. Uiteindelijk reed Ruud 5 kilometer voor de streep alleen weg. En hij reed zo hard dat we hem pas weer terug zagen bij de finish. Mijn eigen sprint was erg erg slecht, niet dat er niks meer in de benen zat, maar ik maakte zoveel tactische fouten dat ik op 100 meter van de streep nog op plaats 15 reed. Toen het zelfs op die plaats nog gevaarlijk leek te worden heb ik het laten lopen.

Nadat we de prijzen op hadden gehaald en nog een klein stukje van de Scheldeprijs hadden gezien, zijn we op de fiets terug naar Oosterhout gereden. Eenmaal terug bij het clubhuis van de Jonge Renner hadden we bijna 200 kilometer op de teller staan.
Kortom een mooie trainingsdag, hiermee zijn de laatste puntje op die I gezet in de voorbereiding de Tour de Bretagne.

GP Clingeur is de afwachtingwedstrijd van de prof wedstrijd GP Pino Cerami. De wedstrijd is ruim 115 kilometer lang en voert over ongeveer het zelfde parcours als de prof wedstrijd. Dat wil zeggen, een lange gloeiende aanloop en 2 zware finale rondjes met 2 korte maar steile klimmetjes.

Tijdens de wedstrijd waar we als ploeg met 6 man starten zaten we er meteen goed in. In elke ontsnapping zaten we wel met 2 of 3 man mee. Toen uiteindelijk na ruim een uur wedstrijd de beslissende groep wegreed zat ik al enige mee met een groep van 12. In deze groep moesten we nog behoorlijk doorrijden omdat een aantal ploegen niet mee was. Maar toen we de finale omloop opdraaiden hadden we een dikke minuut voorsprong. Ik voelde me goed en tijdens de wedstrijd liep alles lekker totdat….

Totdat mijn achterband het nodig vond om leeg te lopen. Oftewel lekke achterband op ruim 2 kilometer van de eerste doorkomst aan de finish lijn. Na de finish kreeg ik een nieuw achter wiel en kon ik weer aansluiten in een groepje achter het peloton. In dit groepje zat ook Martin Vestby, een ploegmaat die de avond ervoor nog 6de werd tijdens een andere wedstrijd. Hij reed mij terug naar het peloton en vervolgens naar de kop van het peloton.

Toen ik daar was ben ik meteen weer gedemarreerd en het duurde dan ook niet lang voor ik mij in een achtervolgend groepje bevond opzoek naar de kopgroep. Uiteindelijk hebben we met dit groepje nog de helft van de kopgroep terug gepakt maar verder dan de strijd om de 7de plaatst kwamen we niet meer. Ik werd 10de.

Kortom, het was een dag waarin ik goed kon merken dat de conditie erg goed is, maar door pech niet voor de overwinning heb kunnen rijden. Mijn volgende wedstrijden zijn de afwachtingwedstrijd van de Scheldeprijs en daarna Rund um Duren (uci 1.2)

Afgelopen weekend heb ik 3 wedstrijden gereden. De hel van het Mergelland, Nogent sur Oise en de ronde van Werkendam. Van de hel had ik mijn eerste doel gemaakt van het seizoen. Tijdens de trainingen afgelopen week liep het erg lekker en ik stond dan ook vol vertrouwen aan de start in Eijsden. Tijdens de rit van 180 kilometer voelde ik me goed tot de Camerich ging het zelfs heel makkelijk. Maar toen er echt gekoerst werd was de koning van Spanje er teveel aan voor mij en kon ik alleen terug naar de finish.

Na de wedstrijd was het snel douchen en direct de bus in, op naar Frankrijk. Bij aankomst in onze slaapgelegenheid nog even een bordje pasta en dan naar bed.
Nogent sur Oise is een Franse 1.2 wedstrijd op een rondje van 23 kilometer met een totale lengte van ongeveer 160 kilometer. In het parcours zitten 2 klimmetjes en veel open smalle weggetjes. Tijdens de wedstrijd hebben we voor Maarten gereden, die aangaf dat hij goed was. Zelf kon ik redelijk wat werk verzetten en heb ik de frustratie van de dag ervoor er goed uitgetrapt. En eindigde ronde de 30ste plaats. En heerlijk dagje fietsen met een snel stijgende vormpijl.

De ronde van Werkendam was er net iets te veel aan dit weekend, in de morgen nog een uurtje los gefietst in de hoop dat ik mijn zere benen ergens in de Bieschbos achter zou laten maar helaas moest ik al vrij snel vast stellen dat er geen power meer in de benen zat. Daarom ben ik halverwege de wedstrijd afgestapt.

22 Maart 2003, vandaag precies 4 jaar geleden stond ik aan de start van mijn eerste klassieker bij de Elite/Belofte. Voor de start verzamelden zich zo’n 140 renner uit clubcompetitie zuid aan de start/finish lijn van het clubparcours van organiserende vereniging de Bataaf. Een goede 2 uur later zat ik gedesillusioneerd uit te hijgen langs een verlaten weggetje ver van de koers. Moe en onvoldaan keerde ik huiswaarts, maar volgend jaar zou ik terug komen en dan toch in ieder geval uitrijden. Helaas, een jaar later zat ik tijdens de ronde van de Haarlemmermeer ziek thuis.

Weer een jaar later was ik wel weer van de partij maar kon ik door de regen, kou en het bochtige parcours niet eten, waardoor ik met een hongerklop, nee hongerdreun uitgeput als een van laatste over de streep bolde. Voor de start van de editie van 2006 had al een beetje het gevoel dat deze wedstrijd mij niet echt mocht, 10 kilometer later was ik er zeker van. Een enorme valpartij, wielen, fietsen en renners vlogen door de lucht op de grond lag een grote kluwen renners en ik lag onder op. Weer een mislukte editie.

Ook dit jaar wou het niet lukken, pijn aan de rechterkant van mijn onderrug zorgde ervoor dat ik weer binnen 2 uur op weg naar de kleedkamers was, een weg die ik inmiddels te goed ken.

Onder de koude douches kwam ik ploeggenoot Daan tegen. Het stomme is dat we elkaar vorig jaar op de zelfde plaats troffen. Daan was vorig jaar ook gevallen maar had niet het comfort van een grote stapel renners, maar was 1 van de vliegende renners geweest, zijn landingsplaats? Een sloot met ijswater. Samen zijn we tot de conclusie gekomen dat dit niet onze wedstrijd is en we dan ook alle hoop laten varen om hier ooit nog eens tot een indrukwekkend sportieve prestatie te komen.

Afgelopen weekend stond ik aan de start in de 3 daagse van West Vlaanderen, een uci 2.1 wedstrijd. Vooraf had ik mooie plannen en goede moraal want misschien zou ik met mijn huidige conditie wat moois kunnen laten zien tussen de renner van grote profploegen als, Quickstep, Discovery, T-Mobile, Unibet en Preditctor Lotto. Maar toen ik vermoeid over de streep reed van de eerste etappe stond ik gelijk weer met beide beentjes op de grond. Tot de eerste heuvel van de dag ging het goed, en ik reed met de eersten over de Tiegemberg, een langgerekt peloton reed verder en ik had echt het idee dat er ieder moment een groepje weg zou kunnen rijden tot iemand op eens zegt: "Hey zullen we gaan plassen" zegt de ander: "Ja best goed idee" en nog geen kilometer verder stond het peloton, dat net nog dik in de 50 per uur reed, langs de kant de blaas te ledigen. Toen reden zo'n 5-10 kilometer ongeveer 30 per uur maar niet veel verder kwam er een kasseien strook aan schoot het peloton weer ingang, en hoe. Er werd zo hard gereden dat ik na de kasseien mijn ambities van misschien top 20 in een dag uitslag moest bijstellen tot uitrijden. En ik kwam als 3 na laatste binnen op 17 minuten.

Etappe 2 was weer een ander verhaal, dit was een echte wandel etappe. Soms reden we tientallen kilometers aan 20 per uur. Maar in de finale werd wel stevig door gereden. Het was net een soort flipperkast, dan zat ik weer voorin en dan weer achter dan reed ik weer door de wind naar voren. Het mooie van de flipperkast is dat wanneer je de bal goed raakt hij helemaal bovenin kan komen. En zo kon het gebeuren dat ik een paar kilometer voor de streep in het wiel zat bij Nico Eeckhout die achter zijn eigen treintje reed. Geen verkeerd wiel dacht ik, maar toen ik klaar was met denken zat ik alweer op plaats 40. En zo ging het tot 1 kilometer voor de streep want toen ging het zo hard dat ik niet meer naar voren kon rijden en werd ik 42ste.

Etappe 3 was rap afgelopen voor mij, we reden in een compleet peloton onder aanvoering van Palmans naar de Kemmelberg en daar ik mijn boeltje pakken. Ik werd gelost op de eerste heuvel van de dag. Na de bevoorrading ben ik met de bus van de Navigators ploeg (want die kennen de weg wel) terug gereden naar de finish.

Ondanks de matige prestatie heb ik wel genoten van het weekend, maar ik zal nog hard moeten werken wil ik met de grote mannen mee kunnen.

Weken lang heb regendansjes gedaan bij het opstaan en tot de weer goden gebeden bij het slapen gaan. En toen ik dan eindelijk op 3 maart opstond en naar buiten keek bleek dat mijn inspanningen niet voor niets waren geweest. Het was echt Ster van Zwolle weer, dat betekent kou, regen, harde wind en als het kan nog ligt sneeuwbuitje. Het zou mijn eerst "ster" worden en dus hoopte ik op een echte "ster"

En het is een echte Ster geworden, al na 8 kilometer werd dit pijnlijk duidelijk toen zo'n 40 renners op een kluitje lagen want ook valpartijen horen bij de Ster. Door deze valpartij waren we de Noor Martin Vetsby en de heroptredende Jans Koerts kwijt, verder kwamen we er redelijk goed vanaf met de ploeg en zaten we met 4 man bij de 40 man die los kwam door deze tuimelpartij. Vanaf dat moment was het 100 kilometer attent rijden in verschillende groepjes die ontstonden en weer samen liepen onder de gesel van de harde wind. Marcel Beima (eigenlijk klimmer, maar miste vandaag niet 1 keer de eerste waaier) was captain en loodste Ericsson en mij door de koers heen. Toen het moment was aangebroken om mee te zijn met de ontsnapping was 1 gil van Marcel genoeg en Ericsson en ik zaten bij de beslissingen van de wedstrijd. Een kopgroep van 14 man reed weg in de beschutting van een industrie terrein. Niet veel later hebben we 1 minuut en word er 30 kilometer voor de streep gedemarreerd in de kopgroep. Er rijd een groepje weg en ik zit niet mee, pas 25 kilometer later sluit ik weer aan bij de kopgroep maar er is al 3 man vertrokken en niet veel later springt ook Arne Hassink weg. Shit dat wordt rijden voor plaats 5. Niet veel later win ik de sprint van mijn groepje en word 5de.

Kortom, mijn eerste wedstrijd en eerste Ster heb ik met een goed gevoel afgesloten, de benen waren goed en ik heb tot in de finale mee kunnen doen, ik heb genoten.

Door ziekte van ploegmaat Jos Pronk werd ik ook de volgende dag in de Omloop van de Houtse linies aan de start verwacht. Ik ging er met goede moet heen de benen voelde nog niet kapot gereden en ik had gister gemerkt dat de conditie goed is. Toch stond ik na 1 ronde van 14 kilometer weer met beide benen op de grond, ik kwam niet vooruit en alles deed pijn, de ster had toch haar tol geëist.
Maar toegeven aan dit gevoel was op dat moment al niet meer mogelijk, ik bevond me namelijk na 4 kilometer en 1 kasseienstrook in de kopgroep. De namen in de groep logen er niet om en daar was het tempo ook naar. De voorsprong van onze groep van 12 schommelde de hele tijd rond de minuut en ik ben er zo lang mogelijk bij gebleven. Helaas moest ik na 80 kilometer de rol lossen en mijn ploeggenoten Jeroen Boelen en Maarten de Jonge en de rest van de groep laten gaan. Dit was einde wedstrijd voor mij.
Roy Curvers, onze kopman, won in eerste instantie de wedstrijd maar zou in een sprint a deux met Bram Smits in aanraken gekomen zijn met zijn medevluchter en werd gedeclasseerd.

25 februari is het clubkampioenschap van de jonge renner verreden op het club parcours de waranda. In de ochtend stond er eerst een parcoursverkenning van de Houtse linies op het programma. Met de elite en beloften van de jonge renner hebben we 2 ronden gereden van de thuis wedstrijd. Na een ritje van 2 uur kwamen we aan het bij het clubhuis waar het tijd was voor een bakje thee.

De start van de wedstrijd nadert, en dat is te merken. Allemaal bleke koppies maken het angstvallig stil in het clubhuis. Over 45 zouden ze de wedstrijd aanvatten die het hele seizoen zal bepalen. Af en toe kijken ze door de ramen naar hun fiets, staat hij er nog? Is er niemand die hun racemonster saboteert? Want hoe hoger de inzet hoe harder het spel.

De wedstrijd begint zoals elke grote wedstrijd rustig. De eerste kilometers worden in wandeltempo afgelegd. Normaal gesproken word de eerste wedstrijd helft gewoon in het zelfde tempo verreden, alleen er rijden enkele exoten mee. En het is een Zweed die op de 2de beklimming van Waranderberg het hazenpad kiest. Ik houd me wijselijk rustig in deze fase van de wedstrijd. Je weet wel, eerst het bordje van een ander... Maar het bordje van Fredrik Ericsson lijkt wel erg groot, en binnen no time zien we hem niet meer.
Paniek alom, want hij is een onzekere factor. Zou hij het kunnen halen?... Natuurlijk niet!... Toch? Sierk Jan de Haan, Bram Aalders en ik besluiten deze kale buitenlander tot de orde te roepen en gaan in verschroeiend tempo opzoek naar "Wrede Erik". Maar na een verbeten achtervolging van 3 kwartier kijken we om en zijn de rollen in eens omgekeerd.
Ericsson is geen prooi, hij jaagt samen met Jeroen Boelen op ons. En wij zijn hulpeloze konijntjes aan dit dubbelloops geweer. Wat was er nou gebeurt. Frederik was niet alleen, hij was samen met Jeroen weggereden. Hebben samen een ronde gepakt op het peloton, zijn "erop en erover" gegaan en hebben ons bijgehaald. Straffekost, en de wedstrijd lag in haar definitieve plooi.
Jeroen en Fredrik gaan rijden voor de overwinning bij de elite, Bram Aalders wint bij de belofte en Sierk Jan en ik mogen sprinten om plaats drie bij de elite. Ik win de sprint maar weet dat ik de rest van het seizoen roemloos met mijn neus in de wind zal rijden in dienst van onze kopmannen Fredrik Ericsson en Jeroen Boelen. Naja, volgend jaar is er weer een seizoen;'(.

Afgelopen winter is een goeie geweest. Na de Munsterland Giro op 3 oktober heb ik eerst een paar weken niet veel gedaan. Nouja niet veel met sport, zo ben ik met vrienden een weekje naar Boedapest en een weekje naar Rome geweest. Daarna heb ik de trainingen weer opgepakt, 2 maal per week fitnessen en 4 keer fietsen (op de cross of mtb).

Ik heb november december vooral vaak getraind en niet super om op deze manier tot eind februari op te kunnen bouwen en maximaal rendement uit mijn trainingsuren te kunnen halen.

4 Januari heb ik dan de koffers gepakt om in Calpe te trainen. Hier heb ik met een leuke groep 3 weken lang erg goed kunnen trainen. Alleen was ik nog niet helemaal tevreden over mijn conditie toen ik terug kwam.

Op maandag 5 februari ben ik met de ploeg vertrokken naar het Spaanse Callafell om de nodige uurtjes te maken. Ondanks dat het best hard ging tijdens de trainingen en ik 2 dagen thuis moest blijven met een verkoudheid heb ik een heel goed gevoel overgehouden aan dit trainingskamp. Ik heb goed kunnen trainen en kon tevreden zijn met de benen die vooral bergop makkelijk draaiden.

Eenmaal weer thuis zijn de specifieke trainingen weer begonnen, en is het wachten tot het seizoen begint. Het seizoen zal waarschijnlijk beginnen met De ster van Zwolle en via een aantal wedstrijden op de nationale kalender naar de eerste grote wedstrijd toewerken: De hel van het Mergelland. Als alles goed gaat zal ik dan eind april starten in de Tour de Bretagne. Daarna is alles nog een beetje onduidelijk maar ik hoop zo veel mogelijk etappe wedstrijden en prof wedstrijden te rijden.


Groeten Sjoerd